Rolverdeling

Na zo'n week gereisd te hebben, snappen we Thailand steeds iets beter en vallen we langzaam maar zeker in een comfortabel rolpatroon. En wat blijkt? Daar vullen we elkaar best goed in aan! Geert is behendig geworden in het omrekenen van Thaise Baht naar euro's en inschatten wat normale bedragen zijn, waarbij Kirsten indien mogelijk aandringt op nog een beetje afdingen. En terwijl Kirsten steeds vooruit denkt en plant voor de volgende stap in de reis zodat we niet voor vervelende verrassingen komen te staan, zorgt Geert dat het reistempo realistisch en ontspannen blijft. In theorie is er dan ook af en toe tijd om te luieren. In de praktijk besluiten we op zulke momenten vaak samen om toch nog iets te gaan bekijken. Zo vervolgen we gestaag en genietend onze tocht door Thailand.

Met onze bingokaart bijna vol kwamen we een kleine week geleden aan in Pai, een kleine backpackers-enclave in de bergen die ons zowel was aan- als afgeraden. Inmiddels begrijpen we waarom: bij aankomst was het nachtleven al op gang gekomen en leek Pai te bestaan uit een 'wandelstraat’ (niet dat de rest van het verkeer er dan weg bleef, maar het gebaar was leuk) met heerlijke etenskraampjes en winkeltjes, en een barstreet waar we ons toch vijf tot tien jaar ouder voelden dan de rest van het publiek. Twee straten, twee werelden leek het. De volgende dag hebben we gedaan wat iedereen in Pai doet: een scooter huren om de omgeving te verkennen. Ook hier werd onze taakverdeling zichtbaar; Kirsten wilde zo veilig mogelijk, dus mét verzekering en eerst maar eens achterop om te zien hoe het gaat. Geert durfde het rijden wel aan en mocht het dus gaan proberen. 'Ik kan toch fietsen, dus dan kan ik ook op een scooter’. We moesten daarna wél eerst even aan een collega-toerist vragen hoe zo'n ding eigenlijk start… Verder had Geert natuurlijk gelijk en hebben we heel soepel een rondje door een werkelijk schitterende omgeving gemaakt: een watervalletje, een bamboe brug over rijstvelden, een korte klim naar een soort grillig rood landschap met overal afgronden, een hele grote witte Boeddha op een berg en voortdurend weidse uitzichten. Zelfs de zon liet zich voor het eerst echt goed zien. Na zoveel indrukken op een dag sliepen we vanzelfsprekend als roosjes in ons hutje aan de rivier. Wij horen nu bij de club die Pai warm kan aanbevelen!

Nog zo'n patroon wat we her en der tegenkomen: wanneer iets niet gaat op de manier waarop we (lees: Kirsten) bedacht had, komen we er uiteindelijk meestal juist beter vanaf. Op de valreep konden we nog mee met de enige beschikbare minivan naar Chiang Rai, maar die bleek een betere route af te leggen dan de rest waardoor we zonder moeilijk overstappen onze plaats van bestemming bereikten. Daar had Kirsten de kaart van de stad globaal in haar hoofd geprent en kon ze moeiteloos aanwijzen welke kant het hostel op was. Geert navigeerde dan met zijn telefoon door de juiste straatjes en zo waren we precies voor een flinke stortbui binnen.

Chiang Rai staat vooral bekend om zijn bizarre Witte Tempel. Tussen de fotograferende Aziaten door hebben we er wat glimpsen van opgevangen en bizar was het. Buiten zijn er in glimmend wit vooral demonen en gruwelijke taferelen te zien. Binnen bevatten de schilderingen naast biddende Thai ook kleine minions, Yoda en spiderman. Moderne kunst of kitsch, wie zal het zeggen? Na een tussenstop bij een gloednieuwe knalblauwe tempel (die trouwens nu al langzaam uit elkaar valt; constructie lijkt niet de sterkste kant van de mensen hier te zijn), zijn we bij een morbide museum bestaande uit verschillende zwarte houten constructies geweest. De gebouwen waren mooi, de vele - hopelijk neppe - dierenbotten en huiden niet. Met 's avonds nog een hapje eten in de Night Bazaar was ons bezoek aan de stad weer rond. Oh ja, we hebben ook nog even de brandweer in actie gezien. Een van de vele knooppunten van electriciteiskabels die door de stad hangen was in de fik gevlogen, net als de houten paal waar de draden aan hingen. Vanaf gepaste afstand hielden we het goed in de gaten. Kirsten in gesprek met een locale mevrouw. Geert toch snel even een foto makend, nadat hij natuurlijk had gecheckt of de hulpdiensten eraan kwamen.

Om bij onze volgende stop Sukhothai aan te komen, moesten we 7 uur met de bus. Wij dachten 5, maar wat maken die paar uurtjes extra uit als je op vakantie bent! Daar aangekomen vielen we met onze neus in de boter: het Loy Krathong festival, een soort lichtjesfeest, was al in volle gang. We hadden ons al afgevraagd waarom er nauwelijks betaalbare hostels beschikbaar waren en waren noodgedwongen uitgeweken naar het oude 'verlaten’ deel van de stad. En laten nou net alle festiviteiten ongeveer bij ons in de straat plaatsvinden! Wat een geluk. In het oude archeologische park waren de overblijfselen van oude tempels verlicht, er was een vuurwerkshow en er ging een prachtige stoet lampionnen de lucht in. Heel romantisch hebben we op een kleedje van het spektakel en de krioelende drukte zitten genieten. De volgende dag konden we bij daglicht nog eens goed de enorme omvang van de opgravingen bekijken. Voor ons allebei een topdag, want Geert was blij dat hij kon fietsen (Bingo! Volle kaart!) tussen de tempels door en Kirsten dat ze allemaal oude bouwwerken kon bewonderen. Dat fietsen was behalve nodig gezien de afstanden ook heerlijk voor de verkoeling. Want wát is Sukhothai heet! Maar dan echt heet, smorend heet! Zelfs Kirsten wist af en toe niet meer hoe ze het had. Gelukkig maakt een koude douche daarna veel goed.

Klein puntje rolverdeling nog voor we in de volgende bus stappen: Gisteren liep er opeens een vieze kakkerlak over Geert zijn bed. Kirsten is toen heel heldhaftig opgesprongen en.. heeft iemand van de hotelstaf gehaald om het beest weg te halen. Daarna hebben we toch allebei niet zo lekker geslapen, ondanks hardop zeggen dat ‘ze heus niets doen'. Hier moeten we dus nog een beetje afstemming in vinden ;).