Het water loopt altijd naar de zee

'Zij die het meest hebben, krijgen ook het meest,’ vertelt Google over de betekenis van dit spreekwoord. Maar vrij vertaald zou je kunnen zeggen: Wie al zo gelukkig is om in Thailand rond te kunnen reizen, wordt ook nog eens beloond met de ene na de andere prachtige ervaring. Bovendien hebben we volgens Geert de afgelopen anderhalve week daadwerkelijk een hoop water gezien. En hij heeft er beroepshalve kijk op…

Zo rond 19 november - het lijkt alweer een eeuwigheid geleden - maakten we een flinke busrit vanuit Sukhothai richting Ayuthaya; een beetje een noodgedwongen stop, omdat we door wilden steken naar het westen. Ter plekke hebben we een rondje gefietst langs de ruïnes van tempels. Het moet gezegd dat die opnieuw erg mooi waren, maar zo gesitueerd tussen de moderne gebouwen dat ze niet helemaal tot hun recht kwamen. Voor ons was het dus geen probleem om de volgende ochtend door te reizen naar Kanchanaburi, bekend geworden door de film 'the bridge over the river Kwai’. In en rond het dorp zijn in de tijd van WO II veel Engelse, Australische, Nederlandse en Aziatische slachtoffers gevallen toen de Japanse bezetter in sneltreinvaart een spoorlijn wilde aanleggen. Hoewel de oorlogsbegraafplaats niet zo groot is als bijvoorbeeld op plekken in Frankrijk, was het indrukwekkend om zo ver weg van huis talloze Nederlandse namen op gedenkstenen tegen te komen. Met achtergrondinformatie uit het plaatselijke museum in ons achterhoofd, zijn we met een wat ernstig gezicht de beroemde brug over de nog beroemdere rivier overgestoken. Dit is een van die plekken die we ons zullen blijven herinneren waarschijnlijk. Die rivier moet zijn water natuurlijk ergens vandaan krijgen; de volgende dag zijn we er zelf met de auto op uitgetrokken om de watertoevoer eens te bekijken. Zo kwamen we al vroeg aan bij de Erawan watervallen, bestaande uit 7 lagen met een slingerend pad ertussen. Onderweg kwamen we aapjes tegen! Hoewel de klim steeds wat uitdagender werd, werden de watervallen ook steeds mooier en bovenaan werden we beloond met een massa water die uit de bergen in een zonovergoten poel klaterde. Prachtig! Om er in te kunnen zwemmen, moest je wel de visjes verdragen die aan je tenen knabbelen. Voor Kirsten net te doen, maar Geert wist niet hoe snel hij het water weer uit moest struikelen! Het werd voor hem ruimschoots goed gemaakt toen we op de terugweg naar het hotel nog langs een enorme dam met waterenergiecentrale kwamen. Met kreten als 'dit is pas gaaf!’ en 'wat een ding hè!’ leek hij zijn geluk niet op te kunnen. Terug bij ons hotel aan de rivier bereidden we ons voor op de reis van de volgende dag naar het zuiden van Thailand.

Kirsten had nogal de zenuwen over het reisschema, maar die bleken helemaal niet nodig. Met ruime marge kwamen we aan op het vliegveld, waar ze toen zelfs nog niet eens wisten bij welke gate we moesten zijn voor de vlucht naar Krabi (ook weer reden voor wat zenuwen). Ook dit kwam natuurlijk weer dik in orde. Hoewel Krabi een klein plaatsje is, hoopten we nog wel wat van het Loy Krathong festival mee te krijgen, dat officieel die avond zou plaatsvinden. Natuurlijk hadden we in Sukhothai ook al van de festiviteiten mogen proeven, maar meer feest is beter! In Krabi bleek het een drukte van jewelste met inwoners die zich in steeds grotere getalen naar het feestterrein bij de rivier begaven. Tig kraampjes verkochten geluksbootjes om te water te laten,maar die hadden wij niet nodig. Onze guesthouse-eigenaresse had ons heel lief aangeboden om zelf een bootje te maken. Tussen het complete gezin en een tafel vol bananenbladeren hebben we een pracht van een krathong geknutseld, onderwijl aangemoedigd door lieve glimlachjes en her en der een schaterende correctie als een van onze blaadjes weer op half zeven hing. Met ons bootje op de hand kozen we (lees: Geert) de plek aan de rivier met de beste stroming. En met een gelukswens voor ons samen hebben we het bootje uiteindelijk de rivier af laten drijven. Zo moet het met ons wel goedkomen!

Voor we onszelf daarna lieten afzakken naar een van de tropische eilanden die Thailand rijk is, zijn we op advies eerst nog stroomopwaarts naar het national park Khao Sok gegaan. Buiten heerlijk slapen in een bungalow op palen in de jungle, hebben we daar ook een tour door het park gedaan over en langs het aangelegde meer. In de jaren negentig heeft zich, na de bouw van een dam, in twee jaar tijd een gigantisch waterreservoir opgebouwd, dat omzoomd wordt door grillige kalkstenen rotspartijen en heel veel groen. We keken onze ogen uit, wat een dramatisch landschap! Ook de jungle zelf hebben we even ervaren, toen we een zeer modderig pad richting een grot liepen. De sandalen van Kirsten bleken niet helemaal tegen de zuigende werking van de modder bestand, maar met tussentijds schoonmaken in het water kwamen zij en haar schoenen heelhuids aan. De grot zelf stond ook grotendeels onder water, dus we gingen er maar een klein stukje in. Net ver genoeg om te ervaren hoe donker het zonder hoofdlamp binnen kan zijn. Echt gaaf om eens mee te maken. Voldaan klauterden we terug en 's avonds sliepen we na alle inspanningen weer als roosjes.

Hoewel we inmiddels toch gewend zouden moeten zijn aan de Thaise mentaliteit rondom transport (ze komen niet op de tijd die ze afspreken en de reis duurt altijd langer dan aangegeven wordt), was de reis de volgende dag toch weer een kleine beproeving voor ons vertrouwen. De reisagent had met een vertwijfeld gezicht de bus- en boottickets uitgeschreven en benadrukt dat áls de boot al was vertrokken als wij bij de pier kwamen, we niet moesten aarzelen om hem te bellen en dan kwam het op een andere manier allemaal heus wel weer goed. De minibus vertrok vanzelfsprekend dik te laat (er was een passagier meer dan er stoelen waren en dat vond die passagier niet oké) en op het moment dat we de boot tóch leken te kunnen halen, werden we afgezet op een soort 'toeristenverdeelstation’ waar ons werd aangegeven dat we daar rustig even moesten wachten op de volgende bus. Kwam allemaal goed, geen zorgen. Bij gebrek aan een herkenbaar systeem in het verdelen van de toeristen en het wegtikken van de minuten ging wij ons stiekem toch wat zorgen maken. Uiteindelijk kwam er een nieuwe chauffeur, die aangaf dat de boot heus niet weg zou gaan zonder ons. Dat leek ons sterk, maar we lieten ons meevoeren. En wat bleek: toen de bus minstens een kwartier na vertrek van de boot bij de pier aan kwam scheuren, gingen er nog bosjes mensen aan boord. Weer wat geleerd: voor boten geldt kennelijk hetzelfde als de rest van het vervoer, de vertrektijd is een richttijd en dat zorgelijke gezicht van de reisagent had ons onnodig in de war gemaakt!

Met de boot voeren we na al die rivieren, meren en watervallen dan eindelijk de zee op. Richting Koh Lanta, een eiland met gouden stranden, zwarte rotsen en groene heuvels. Tijd voor een paar laatste dagen ontspanning. We hadden een kamer geboekt in een 'resort’, wat hier zoveel betekent als 'hotel met zwembad’, en konden na een eerste strandwandeling gelijk al genieten van een zonsondergang met onze voetjes in het water. 's Avonds gingen bij alle strandtentjes lampjes en fakkels aan en werden we tijdens het eten getrakteerd op vuurshowtjes met brandende twirlingstokken. We zijn duidelijk op een paradijsje hier. Dat paradijsje hebben we op de scooter verkend. We zijn naar een waterval gereden en zijn niet de trucs van de tourverkoper geruimd, maar hebben de waterval op eigen houtje gevonden. We hebben op het zuidelijkste puntje van het eiland de vuurtoren gezien en een wandeling door de jungle gemaakt (weer alles gezien!). Ook hebben we nog het eigenlijke hoofdstadje bezocht, waar precies niets te doen was. Eiland bekeken: check. De volgende dag zijn we met een volgepropte speedboot naar een eiland je verderop gevaren, genaamd Koh Rok. Daar hebben we op drie plekken kunnen  snorkelen. We hadden dat allebei nog nooit echt gedaan en hebben elkaar enthousiast gewezen op de verschillende tropische vissen en koralen die we zagen. Geert heeft zelfs een haaitje gezien! Vol indrukken kwamen we precies op tijd voor de dagelijkse tropisch stortbui weer terug bij het hotel aan.
Alle indrukken van de afgelopen tijd hebben we vandaag proberen te verwerken met een dagje helemaal niets doen en luieren op het strand. Morgenochtend doen we dat nog even dunnetjes over. Daarna begint de terugtocht naar huis. Maar dat negeren we nu nog even. We drinken hier nog een cocktail, want het is ‘happy hour all night’. Zo stroomt al het water naar de zee...