Buzzin´ Buzzuit

Wist je dat er in Bolivia werkelijk allerlei soorten bussen zijn? Zo heb je de luxe ´cama´ bussen, waar je je stoel bijna plat achteruit kan klappen. Bovendien zijn er de ´normale´ toeristenbussen, die eigenlijk bijna hetzelfde zijn maar dan goedkoper en met iets minder luxe stoelen. Voor non-toeristen zijn er ook dit soort bussen, maar dan veel voller en de kleine minibusjes die door de stad rijden. Geloof dus nooit meer de reisgids die zegt dat alle bussen in Bolivia van dezelfde, slechte kwaliteit zijn, maar raadpleeg Mo of mij voor meer accurate info. Wij zijn inmiddels experts op busgebied, zoveel hebben we er gezien de afgelopen week!

Ongeveer een week geleden (met dat ontzettende vakantiegevoel dat we hier hebben, ben ik al snel besef van dag, datum en tijd kwijtgeraakt, dat moet je me maar even niet kwalijk nemen) namen Mo en ik een minibus naar Sorata. Gelijk dus een uitzondering op de regel: die dingen gaan soms ook over langere afstanden. Geeft helemaal niets, totdat bleek dat het stiekem de dag voor Allerzielen (Todos Santos) was en heel lokaal Bolivia de minibus gebruikt om vast bloemen te leggen bij alle overledenen op begraafplaatsen in de buurt. Van de 9 plekken in de bus waren er dus zo´n 16 bezet. Ja, wij vonden het ook wat veel, maar de politie controleert hier iets minder streng op gordels. Dan kan het dus blijkbaar best.

Sorata, een klein bergdorpje, zou de perfecte omgeving zijn voor een aantal mooie wandelingen. We kwamen gelukkig precies op tijd aan om een van die wandelingen nog te kunnen maken voor zonsondergang. Het was inderdaad heerlijk om door het berglandschap te lopen. Ons eindpunt, de grotten van San Pedro, waren ook zeker de moeite waard! Afwisselend krap en dan weer heel ruim liepen we door de grot, waarin we een heel helder en diepblauw meer konden bekijken. Dat en het geluid van de vele vleermuizen maakten het net de setting voor een mysterieuze scene in een spannende film.

Van de omgeving van Sorata hebben we overigens minder gezien dan we gehoopt hadden. De sprookjesachtige besneeuwde bergtoppen die we op de ansichtkaarten gezien hadden, bleven die dag en de daaropvolgende verstopt achter een dikke laag wolken. We besloten dus de volgende dag iets sneller dan gepland terug te keren naar La Paz. Weer in zo´n minibus natuurlijk! In La Paz namen we een nieuw minibusje, ditmaal wel zo´n stadsding, naar de ´Valle de la Luna´ oftwel Maanvallei. Nadat behulpzame medebusgenoten ons bijna op de verkeerde plek de bus uit hadden gezet, kwamen we aan bij dit prachtige stukje natuur. Met zijn diepe kraters en gekke rotsformaties gesteente leek het inderdaad net op een maanlandschap (tenminste, bij wat ik me daar bij voor kan stellen in ieder geval).

Aangezien we de volgende dag toch al zeker een etmaal niet in een bus gezeten hadden en La Paz plus omgeving helemaal hadden uitgekamd, besloten we door te reizen naar Cochabamba. Deze stad is wat lager gelegen, wat uiteraard hogere temperaturen betekent. Daar hadden we wel oren naar! We gingen dit maal heel luxe met een semi-cama bus. Je stoel kan dus een eind naar achteren én je hebt een voetenbankje! Ongeoorloofd bijna, zo comfortabel. Veel te snel naar ons zin kwamen we dan ook aan in de algemene busterminal. Een nachtje slapen in een leuk hostel ter plekke bleek voldoende om krachten op te doen voor het volgende uitstapje: met een volgepakte dagrugzak vertrokken we voor dag en douw met een non-toeristenbus (niet zo luxe dus) voor een zes uur durende, hobbelende rit naar het National Park Torotoro. Samen met de twee andere aanwezige toeristen in het plaatsje Torotoro (het is duidelijk laagseizoen) hebben we twee mooie wandelingen gemaakt. Als biologen waren zij geïnteresseerd in elk grassprietje en moesten er honderd foto´s gemaakt worden van elke bocht in de droge rivierbedding waar we liepen. De natuur, met canyons, watervallen en een enkele muurtekening, was ook echt heel mooi, dat moet wel gezegd worden. Er stond bovendien tegenover dat ze ons konden vertellen over de fossielen en echte dinosaurusvoetstappen die we onderweg zagen en dat zij de Spaanse verhalen van de gids voor ons konden vertalen. Het was een fijne toevoeging om ook echt eens te begrijpen wat zo´n man allemaal vertelt.

Na twee mooie en warme dagen brak het weekend aan, waarin we besloten terug te keren naar Cochabamba. Die busrit was immers goed te doen, dachten we. We hadden alleen even niet meegerekend dat er dat weekend een groot feest in Cochabamba was, waar mensen uit de wijde omtrek naartoe wilden. De bus zat dus niet vol, niet overvol, maar werkelijk stampensvol. Toen we na 10 minuten onze plek hadden bereikt in de bus door over mensen en bagage heen te klimmen, konden we ons nog precies in de gereserveerde stoeltjes proppen voor de bus wegreed. Doodeng vond ik het begin van de rit. Doordat er ook nog ongeveer 25 mensen (ja, we hebben ze geteld) op het dak zaten, was de bus behoorlijk topzwaar en was ik in elke bocht eventjes gebiologeerd door de gedachte met bus en al in het ravijn te zullen storten. Dan doe je dus maar het beste wat je kunt doen in zo´n situatie: ogen dicht en proberen te slapen. Een bijkomend voordeel was dat de buschauffeur het zelf ook nogal vol vond en niet onderweg de gebruikelijke duizend stops maakte om mensen in of uit te laten stappen. Gelukkig zijn we heelhuids in Cochabamba aangekomen, waar het inderdaad behoorlijk druk was. We kregen een stukje mee van een gekostumeerde, dansende parade en hebben het centrum wat verder bekeken.

Na de rust van het National Park was deze drukte wat veel voor ons. Na de stad gezien te hebben, namen we diezelfde avond nog een bus naar Sucre. Een ´normale´ toeristenbus dit keer. Zonder ontzettende luxe, maar ook zonder overbevolkte daken en gangpaden. Gewoon zoals het hoort eigenlijk. Een rustige rit van 12 uur bracht ons vanochtend in Sucre. Wat een leuk stadje is dat! Het centrum, inclusief de vele kerkjes is bijna helemaal wit geverfd. Dat geeft een mooi contrast met de bewerkte houten balkonnetjes. Omdat het zondag is, is wel alles dicht, maar konden we goed in alle rust het centrum bekijken. Het weer zit ook hier mee: het blijft redelijk warm en overwegend zonnig. Wij vermaken ons hier dus nog wel even. Morgen nemen we waarschijnlijk de dino-bus naar het grootste gebied met dinosaurusvoetstappen ter wereld. Wat die bus voor spannends met zich meebrengt, horen jullie volgende keer!

Kus uit Sucre,
Kirsten