De grens over

Liggend in een hangmat en genietend van een briesje dat de temperatuur opeens aangenaam maakt, neem ik even de tijd om mijn gedachten over de afgelopen dagen te laten gaan. Alleen het constant gezoem van de muggen zorgt dat ik niet weg doezel. Zo in de tropen van Rurrenabaque lijkt het ondenkbaar dat ik zo´n 2 weken geleden nog in het frisse Puno was.

Puno zelf was geen erg indrukwekkend stadje, maar wel een goede uitvalsbasis voor een uitje naar de Uros eilanden. Deze ´drijvende souvenirwinkels´ in het Titicacameer waren bijzonder om te zien, omdat de eilanden zelf en alle bebouwing erop volledig van riet zijn gemaakt. Ik had inmiddels wel last van de hoogte gekregen en voelde me niet zo goed, maar dat nam niet weg dat we die dag nog wel een aantal tochtjes in de omgeving hebben gemaakt naar begrafenistorens en een uitkijkpunt. Dit alles in het gezelschap van een voortdurend sarcastische Slowaakse Australiër, die commentaar had op alles wat we deden, maar wel besloot om overal waar wij heen gingen ook heen te gaan. Dat was ik dus al snel enigszins zat. Vanuit Puno zijn we gedrieën de grens naar Bolivia overgestoken, naar Copacabana. In het hostel daar kwam ik tot mijn ongelofelijke verbazing Marleen, een achternichtje, tegen! Zij en een vriendin hadden net Bolivia doorkruist en waren op weg naar Peru. We konden dus mooi ervaringen uitwisselen. Op de Isla del Sol, waar we de volgende dag en nacht doorbrachten hebben we ook samen gegeten. Echt heel erg leuk! Door onze gezelligheid ook de vervelende Australiër vergeten/genegeerd, die de boodschap begreep en verder uit de buurt bleef. Isla del Sol was verder erg mooi. Bijna tropisch na het regenachtige Puno en Copacabana.

De volgende dag alweer de bus gepakt naar La Paz, want daar keken we na alle verhalen echt naar uit. Omdat we in de avond daar aankwamen zaten verschillende hostels al vol (om jouw vraag te beantwoorden Sascha: we zoeken meestal een goedkoop hotelletje, met soms wel 6 bedden op een kamer. Soms zijn ze best vies, maar meestal erg gezellig en knus. Dan is voelt al snel of we ergens ´thuis´ zijn!). We troffen het met ons eerste hostel in La Paz niet echt: het was stiekem meer een disco, maar dat merkten we vooral toen we ´s nachts ons bed uit getrild werden door de basklanken. De volgende dag dus snel maar iets anders gezocht. Het avontuur lonkte ook weer, dus we boekten vol goede moed een tour om over Death Road, de gevaarlijkste weg ter wereld, te gaan fietsen. Het was inderdaad echte downhill madness! We kregen allerlei beschermers om en beschermende kleding aan en toen mochten we naar beneden crossen. Nou ja, ik ging eigenlijk niet zo heel hard, want ik vond het in het begin doodeng. Daarnaast ben ik volgens mij zoveel afgevallen dat ik de zwaartekracht ook niet in mijn voordeel kon gebruiken. Ik bleef kort gezegd dus een beetje achter bij de rest van de groep. Gelukkig hadden we eerst wat asfalt om te ´wennen´ en tegen de tijd dat we bij de echte Death Road aankwamen kon ik redelijk bijblijven. Hoewel het best spannend fietsen was en de afgronden enorm steil waren, hebben we het er allemaal levend en heel trots afgebracht!

Na Death Road hebben we een dag gebruikt om souvenirs in te slaan (maar we hebben nog wel een dag nodig denk ik) en de dag erop begonnen we alweer aan een nieuwe reis. Met het vliegtuig vlogen we in een uurtje naar Rurrenabaque, een klein plaatsje in the middle of nowhere, midden in de jungle. Van daaruit zijn we met een bootje de pampas ingetrokken. Onze reisgroep bestond uit Mo, mijzelf en onze niet-Engelssprekende gids dus we hadden een soort privé tour. We hebben drie dagen de pampas (een uitgestrekt, semi plat rivierengebied) vanuit de boot en te voet bekeken. Zo hangend in de zon is het bootje van Geert er niets bij... Alleen de picknickmand met een flesje wijn en lekkere hapjes ontbrak nog. Daarnaast ook heerlijke siesta uurtjes gehad (in bovengenoemde hangmat), omdat het veel te heet was om te bewegen. Naast de ontzettend groene natuur hebben we veel dieren gezien: schildpadden, krokodillen, vogels en ´soort van otterbevers´ leven gewoon naast elkaar in en aan het water. We hebben na enig zoeken ook een anacondaatje gezien en aapjes gespot. Zelfs het zwemmen met dolfijnen (nou ja, in de buurt van een dolfijn was het meer in de praktijk) stond op het programma! Enigszins aarzelend gingen we het water in, nadat de gids ons verzekerd had dat er in dat deel van de rivier echt geen krokodillen zaten. Toen we na enige tijd wezen op een reptielachtig beest met lange staart en grote bek met scherpe tanden, zei hij geruststellend: ´Oh, dat is geen krokodil, dat is een alligator, die slaapt ´s ochtends altijd nog.´ Met die troost moet je het dan maar doen...

Ik heb wel ontdekt dat het nachtleven in de tropen niet echt mijn ding is. Zodra het donker wordt, komt al het ongedierte (lees: grote vliegende, stekende torren en 1000 muggen) naar de weinige lampjes toe die nog aan zijn. In onze lodge kon je na zonsondergang dan ook niet meer normaal lopen zonder bij elke stap een dozijn van die stomme beesten die zichzelf tegen de muren in coma hadden gevlogen onder je slippers te voelen kraken. En na 3 stappen moet je ze eerst weer van je af slaan, voor je weer als mens zichtbaar bent. Gelukkig viel het aantal spinnen mee. Ik was dan ook erg blij dat we niet ook nog een tour naar de jungle geboekt hadden, omdat we ze dan sowieso in het pakket erbij hadden gekregen.

Gelukkig wilde Bolivia me niet helemaal zonder angstdromen uit het amazonegebied laten vertrekken, want op de terugweg van Rurrenabaque naar La Paz (een hobbelige busrit van 20 uur over ongeasfalteerde wegen) werd de film Eight Legged Freaks gedraaid. Zat ik daar met mijn oogmasker, harde muziek van Alain Clark en haarband over mijn oren om maar zo weinig mogelijk van die horror mee te krijgen. Dat heeft er vast erg lachwekkend uitgezien. De busrit verliep verder, op het lekkende dak precies boven mijn hoofd na, erg voorspoedig. We zijn inmiddels weer safe en sound aangekomen in La Paz. Morgen nemen we de bus naar Sorata, waar wat mooie wandelingen schijnen te zijn. Daarna zijn de plannen nog wat onduidelijk. Misschien dat we een nationaal park bezoeken, misschien dat we gelijk door gaan naar Sucre, misschien dat we het noordelijkste puntje van Chili nog even met een bezoekje vereren. We weten het eigenlijk gewoon nog niet. Dat houdt het spannend, he? ;)

We hebben trouwens ook een Boliviaans nummer: (0)591-67911056. Dit is het oude nummer van Marleen. Zij hebben nu ons nummer, dus mocht familie nog contact willen opnemen met hun, dan kan dat :).

Goed, iedereen is zo denk ik weer helemaal op de hoogte. Tot schrijfs en hasta luego!

Liefs uit La Paz,
Kirsten

PS. Voor de ingewijdden onder jullie: Er is hier helemaal geen spinazie! Dat valt ons tegen hoor. We hopen in Nederland bij terugkomst meer spinazie te zien en te horen!