Pass the salt, please?

Hoewel kip met friet (en rijst, alles met rijst natuurlijk) hier dagelijks op het menu van de gemiddelde Boliviaan staat, lijken ze het zout nog niet helemaal ontdekt te hebben. Met een beetje geluk staat er een potje samengeklonterd oud zout op je plastic tafeltje, maar anders zul je het hier toch echt regelmatig met een enigszins flauwe maaltijd moeten doen. Zelf hebben we de theorie dat zout hier met mate wordt gebruikt om de grootste zoutvlakte in de wereld, die toevallig ook in Bolivia ligt, te sparen. Maar daarover later meer...

In Tupiza leerden we de ongezouten waarheid kennen over Bolivia en de kunst van het kaarten tekenen. Die kunst verstaan ze hier namelijk niet. Toch gingen we zo´n dikke week geleden goedgemutst op pad met een kaart (lees: grove routeschets) van de omgeving om in het spoor van Butch Cassidy en the Sundance Kid in de buurt de Puerta del Diablo en Valle de los Machos te bekijken. Aangezien zowel de info in onze reisgids als op de kaart summier was, hoopten we maar dat we de bezienswaardigheden zouden herkennen. Groot was onze verbazing dan ook toen we na een flinke twee uur wandelen een oriëntatiepunt op de kaart (herstel: papier met niet op schaal getekende gekleurde lijntjes) herkenden. Helaas niet waar we dachten dat we waren, maar zo´n 12 kilometer naar het zuiden. Met ongekende flexibiliteit wijzigden we ons plan in een leuke route langs de rivier. Daar zou immers ook een pad moeten lopen. Niet dus. Wel hebben we al rotshoppend en pootjepadend een heerlijke wandeling van nog wat uurtjes gemaakt die ook zeker de moeite waard was.

De volgende dag hebben we de bus genomen naar Uyuni. Hoewel deze ons op de lunchplek bijna achterliet (welke bus gaat er dan tijdens de lunch opeens weg om vervolgens op een onafgesproken tijd vanaf een compleet andere straat te vertrekken!) kwamen we ´s avonds goed en wel in het beduidend frissere Uyuni aan. Op elke straathoek werden we aangesproken om op tour naar de zoutvlakte te gaan. Na zes keer hetzelfde verhaal hadden we een idee van de inhoud van deze tour en besloten we die zaterdag te ermee starten. In de twee dagen tot de tour hebben Monique en ik Matthijs, onze derde reisgenoot uit Nederland, verwelkomd in Uyuni, hoognodige was gedaan, handschoenen ingeslagen voor de vrieskou op de zoutvlakte en wat uitgerust.

Zaterdag moesten we eerst even ons idee van een rustieke tour over de eindeloze, verlaten zoutvlakte bijstellen. In colonne vertrokken de jeeps namelijk vanuit Uyuni naar de verschillende bezienswaardigheden, waar de toeristen zich als een kolonie mieren over verspreidden. Later leerden we dat het nog relatief rustig was: er waren slechts 60 jeeps per dag, terwijl dit in het hoogseizoen kan oplopen tot 150! Dan voel je je toch wel even een kudde-toerist. De eerste dag hebben we het treinenkerkhof bekeken, waar alle afgedankte locomotieven van Bolivia staan weg te roesten. Stiekem best een gaaf gezicht! Van daaruit reden we naar een souvenirdorpje, een hotel volledig van zout gemaakt en toen naar de vulkaan Tunupa. Hier dropte de gids ons met de mededeling dat we de volgende dag opgepikt zouden worden door een andere groep om onze tour te vervolgen. Helaas waren wij de enigen die hier in het hostel van op de hoogte waren, waardoor het nog best wat moeite kosten om avondeten e.d. geregeld te krijgen. Enigszins ontstemd zijn we gedrieën toen maar vroeg gaan slapen. Op dag twee hebben Mo en ik de vulkaan beklommen, helemaal tot de rand van de krater. Vanaf daar hadden we een schitterend uitzicht over de zoutvlakte die de af en toe wat onheilspellende klim zonder meer goed maakte! Bovendien kregen we complimenten van een gids die ons daar tegenkwam en wisten dat wij (in tegenstelling tot andere groepen) helemaal vanaf de voet van de vulkaan in recordtempo gelopen hadden. Bij terugkomst kwam onze nieuwe groep net aan en na een stevige lunch stapten we in de jeep naar Isla del Pescado, een eilandje op de zoutvlakte vol met cactussen. Het rijden over de eindeloze vlakte bleef steeds een prachtig gezicht. Al dat wit doet gekke dingen met je gevoel voor afstand en perspectief. Bij het avondeten (in een zouthotel) vlogen de grappen over of iemand het zout door kon geven over tafel. Dat kan ook niet anders natuurlijk, zo vanaf je zoutstoel aan de zouttafel en met al een half oog op je zoutbed.
De dag erna hadden we de zoutvlakte achter ons gelaten en reden we voornamelijk door de woestijn, langs een actieve vulkaan en verschillende meren vol roze flamingo´s. Ook zijn we nog even gestopt bij een serie grillig gevormde rotsen waar Dalí jaloers op zou worden. Vlak voor aankomst in het laatste hostel kwamen we langs Laguna Colorado: een meer met knalrood water. Dat was echt bizar om te zien! Net of er een brandweerauto in afgespoeld was. Van de laatste toerdag hebben we optimaal gebruik gemaakt door al om half 4 op te staan, te ontbijten en vervolgens in de vrieskou met snijdende wind de geisers in de buurt te bezoeken. Ik kon nog net genoeg bewegen onder al mijn lagen kleren om het knopje van mijn camera in te drukken en weer in de jeep te springen. Dit afzien werd gelukkig ruimschoots gecompenseerd met een stop bij de heerlijk hete natuurlijke thermale baden, waar ik weer helemaal kon opwarmen, terwijl de andere groepen in winteroutfit aan kwam lopen. Nogal een contrast met de al aanwezige badgasten! Hierna een korte stop gemaakt bij het turquoise-kleurige Laguna Verde en toen was het tijd om afscheid te nemen van Monique en Matthijs. Die bofferds gaan nog lekker twee weken reizen door Chili en Argentinië en konden hier makkelijk de grens oversteken. Voor mij restte een acht uur durende terugrit naar Uyuni.

In Uyuni had ik al een busticket naar Oruro gekocht voor diezelfde avond. Midden in de nacht kwam ik daar aan en kwam na enig zoeken en vragen te weten dat ik via Cochabamba naar Santa Cruz moest reizen. Met een hele luxe meerpersoonstaxi heb ik dat voor 3 euro toen maar gedaan (ja, de prijzen van het OV zijn hier niet helemaal te vergelijken met Nederland). Om half 7 arriveerd ik in Cochabamba en werd dankzij een ijverig vrouwtje van een busmaatschappij gelijk meegetroond naar een bus naar Santa Cruz, die 10 minuten later vertrok. Een veel soepelere aansluiting had ik niet kunnen hebben! Na een flinke busrit was ik uiteindelijk om een uurtje of half 6 in het hostel van mijn voorkeur in Santa Cruz, alwaar ik van een welverdiende slaap heb genoten. Al die uren in de bus slaap ik toch wat minder goed dan in een echt bed.

Vandaag besloot ik een botanische tuin in de buurt te bezoeken. Achteraf heb ik geen idee waarom ze het een tuin hebben genoemd. Jungle was een gepaster woord geweest! In no time was ik soort van tijdelijk verdwaald, maar na een stevige wandeling van twee uur kwam ik gelukkig weer bij de ingang aan. In de schaduw nog even van de luwte gebruik gemaakt om een beetje te lezen, voordat ik de tropische hitte van Santa Cruz weer inging. De temperatuur is hier echt net als in Hawai´i: hoog en benauwd. Maar ik geniet er wel van hoor, voor ik het weet zit ik weer in de vrieskou! Nu zweet ik nog in ieder geval genoeg om wat zout terug te schenken aan de getergde zoutvlakte, zullen we maar zeggen.

Morgen alweer, om 16.30 uur, is het de bedoeling dat ik in een vliegtuig richting huis zit. Niet te geloven dat mijn twee maanden hier er dan alweer opzitten! Het is werkelijk voorbij gevlogen! Na korte tussenstops in Lima en Madrid kom ik zaterdag om 18.30 uur aan in Amsterdam. Voor degenen die me dan telefonisch enthousiast welkom willen heten, wil ik jullie er nog even herinneren aan de tragische ondergang van mijn mobiel. Ik zal in Nederland eerst weer een nieuwe telefoon moeten regelen, voordat ik bereikbaar ben. Dan weten jullie waarom ik niet gelijk terug sms ;).

Goed, jullie horen het als ik weer veilig geland ben op bevroren Nederlandse bodem!

Liefs uit Santa Cruz,
Kirsten