Ieder zingt zijn eigen lied

Voor mijn vertrek naar het mooie America del Sur las ik in mijn reisgids het volgende: ´Fiestas zijn een fundamenteel onderdeel van het leven voor de meeste Zuid-Amerikanen. Ze komen zo vaak voor dat het moeilijk is om er niet een mee te maken.´ Een korte blik op de festivalkalender leerde mij dat er voor zover ik kon zien echter geen feestjes op de planning stonden in oktober en november. Niets bleek minder waar: Zuid-Amerikanen hebben helemaal geen speciale reden nodig om een feestje te vieren. In werkelijke elke stad waar we tot nu toe zijn geweest, zijn we getuige geweest van een parade of een viering van het een of ander. Een parade kan bestaan uit lokale mensen, dansers, muzikanten, snoepverkopers, wat je maar wilt. We vonden het zelf allemaal nogal chaotisch eruit zien en beroerd klinken, totdat we via een museumbezoek begrepen dat dit zo hoort: Bij feest hoort iedereen vooral zijn eigen melodietje te trompetten, blazen of dansen en het liefst allemaal door elkaar. Dat is pas een echt feest! We kijken inmiddels dus ook niet meer verbaasd op als we de dissonante klanken weer door de straten horen schellen. Hopelijk zijn we straks niet te veel aan het paradegeweld gewend geraakt voor het Nederlandse carnaval!

Goed, ik had jullie het vorige verhaal achtergelaten in de bus naar het dinopark. We hebben hier inderdaad een toeristisch ochtendje doorgebracht ten midden van levensgrote dinosaurussen en een enorme bergwand vol goed zichtbare voetsporen van deze creaturen. Voor een gezonde dosis cultuur hebben we de middag doorgebracht in een textielmuseum. We weten nu precies wat al die gekke figuurtjes op de vele kleden en doeken die we hier zien betekenen. Gezien het mooie weer (hier is het de laatste tijd nog heerlijk zomers) besloten we nog een dag in Sucre te blijven en deze te besteden aan het bezoeken van een mooi landhuis in de buurt, een klooster met gruwelijke schilderijen en een siësta in het plaatselijke park. Wat blijft dat vakantiegevoel toch ontzettend lekker op zulke dagen! Met een boek op een bankje, in een parkje in de zon, mmm...

Helaas kwam ook aan ons bezoek aan Sucre een eind. De volgende stad op de planning was Potosí. Hier zijn we woensdag in een paar uurtjes heen gebust. Potosí bleek die dag zijn 200 jarige bevrijding te vieren. Dit werd groots aangepakt met een parade die de hele dag rondjes door de stad liep en ´live-muziek´ tot diep in de nacht. Omdat we wel iets van de stad wilden zien, waren we een paar keer gedwongen de parade over te steken. Dat gaat als volgt: Je sluit je aan bij een rij mensen in de buurt van een politieagent. Na ongeveer 10 minuten, of wanneer de meute het wachten zat wordt, gebaart de agent dat je mag oversteken. Dan begint iedereen als een malle te dringen en eigelijk niemand een stap vooruit komt. Dat we toch nog rondgelopen hebben is mij achteraf ook een raadsel. Gelukkig hadden we meerdere dagen om nog een mooi kloostertje en verschillende schattige straten te bekijken.
Potosí is voornamelijk op de kaart gezet door de zilvermijnen die bij het stadje liggen. Dagelijks brengen hierin nog zo´n 200 arbeiders de dag door. Met een tour hebben we hier ook een bezoek aan gebracht. Stel je even die 3D filmpjes voor van mijnkarretjes die door smalle, met houten balken ondersteunde gangetjes racen. Zo was het dus echt. Alleen zaten we zelf niet in de karretjes, maar moesten we er om de zoveel tijd voor opzij springen als een aantal mijnwerkers met die loodzware wagens voorbij kwam racen. Het was echt een bijzondere ervaring. De mijn zelf is donker, benauwd, stoffig en warm. De gangen zijn meestal ook niet op Nederlandse lengte ingesteld. Met dank aan onze helmen is een meervoudige hersenschudding ons gelukkig bespaard gebleven. Soms moesten we op onze buik door een heel smal stukje kruipen om te zien in welke bizar krappe ruimtes de mijnwerkers aan de slag waren met het inbrengen van dynamiet in de rotsen om die aan het einde van de dag op te blazen, op zoek naar zilverhoudend gesteente. Ik kan vooral zeggen dat ik heel erg blij was om na twee uur weer buiten de frisse lucht in te kunnen ademen!
Verder werd ons in Potosí duidelijk gemaakt dat het regenseizoen eraan begint te komen. De ochtenden waren steeds strak blauw, maar ´s middags begon het consequent vies te regenen en werden we gedwongen tot een aantal uren binnen zitten, film kijken, internetten en boeken lezen. Ook nog niet heel vervelend natuurlijk, maar wel al een beetje te Nederlands naar onze zin..

Groot was onze vreugde toen we in zaterdagochtend Tarija aankwamen en daar de zon weer volop zijn best bleek te doen. Het gebied rond dit Mediterraans aandoende stadje staat bekend om zijn bodega´s (Kohlberg, Campos de Solana en Aranjuez, voor de kenners) en binnen twee uur na aankomst waren we begonnen aan een wijntoer langs een aantal verschillende proeverijen. Onze smaakpapillen konden niet alle wijnen die ons voorgeschoteld werden waarderen, maar dat kan bij nader inzien ook gekomen zijn door het ietwat vroege tijdstip. ´Voor de zekerheid´ hebben we dus ook nog wat wijnen uit de supermarkt ´s avonds getest bij een heerlijk avondmaal. In Tarija hebben we daarnaast heerlijk gewandeld door de stad en een dorpje in de buurt. Geheel terugkerend naar een relaxte vakantiestemming, hebben we zelfs de tijd genomen om een middagje bij de enige niet droogliggende rivier in de buurt te pootjebaden.

Vanochtend zijn we rond het nachtelijke tijdstip van 4 uur aangekomen in Tupiza, een stadje dat bekend staat om zijn verleden met Butch Cassidy en the Sundance Kid (lang verhaal, de geïnteresseerden kunnen het googlen). Met een woestijnlandschap vol grillige rotsen en grote cactussen wanen we ons hier in het oude Wilde Westen. We hebben vanochtend al een korte wandeling door een canyon in de buurt gemaakt (en zo waar ook hier een parade gekruist!) . Voor morgen staat een langere versie hiervan op de planning. We gaan hier dus nog een dagje genieten van tropische temperaturen voordat we vertrekken naar Uyuni, waar het ´s nachts wel 30 graden onder nul kan worden! Dat wordt nog wat. Het is wel zo dat ze dan misschien ook niet elke dag zin hebben in een van hun kakafonische optochten. Is weer wat anders... :)

Kus uit Tupiza,
Kirsten