Duizend trappen later...

Ola allemaal!

Inmiddels zit de eerste echte tocht of trail erop. En ik moest gelijk goed aan de slag zeg! De dag na aankomst ging om 4 uur de wekker en werden we in het donker opgehaald voor de start van de Salkantay trail, een 4 daagse tocht die zou eindigen in Machupicchu. Het was vooral spannend of ik geen last van de hoogte zou krijgen, want we zouden nog naar ongeveer 3900 meter stijgen tijdens de tocht. In Mollapata, het startdorpje hebben we snel nog een grote tas gekocht voor de bagage die op het paard vervoerd zou worden en een wandelstok om de zwaardere stukken route mee te overleven. Eerst hebben we die stok nog maar op onze rugzak gebonden, waardoor we bij elke keer dat we ons omdraaiden een medereiziger ongeveer onderuit veegden, maar ja, je moet toch wat met zo´n ding als je hem nog niet wil vasthouden...

De eerste dag viel ons alles mee. De gids vertelde in zijn beste Engels onderweg wat over de bomen en planten die we zagen en hoe je eigenlijk voortdurend behoort te offeren aan Pachamama (moeder aarde). Onze groep was ook leuk, we hebben vooral veel opgetrokken met een Iers en Engels meisje. Op de eerste dag verder veel pauze en een heerlijke lunch midden op de berg. ´s Avonds had ik het wel redelijk gehad met lopen, want het was flink afgekoeld. Ik was dus ook heel blij toen we na het avondeten (om ongeveer 19.00 uur) ein-de-lijk mochten gaan slapen. Dat ging natuurlijk van geen kant in het krappe tentje met al onze tassen om ons heen, maar in ieder geval kregen de voeten wat rust.
De tweede dag beloofde de zwaarste dag te worden, maar we begonnen vol goede moed. Na 10 passen bleek inderdaad dat ons lijf iets meer zuurstof nodig had met het tempo dat we aanhielden (voor de kenners: half scoutingtempo), dus dan maar gewoon heel rustig naar boven. Mo en ik kwamen wel als eerste op de top aan! We werden zelfs door andere wandelaars 'the machines' genoemd, haha! Hier op het hoogste punt (4600m) met gepaste trots een hoop foto´s gemaakt voor we de rest van de dag voornamelijk afdaalden en het moeilijkste gedeelte van de tocht erop zat. Dachten we...
De derde en laatste echte wandeldag mochten we uitslapen tot 6 uur voor we gingen lopen. We liepen heerlijk afwisselend omhoog en omlaag tot de lunch. Erna werden we met een busje naar de ´hot springs´ van Santa Teresa gebracht. Hier is naast de rivier een stuk water afgedamd wat inderdaad heerlijk warm was en een weldaad voor onze vermoeide spieren. Want ongeveer elke stap deze dag werd vergezeld van een voldoende dosis spierpijn. Via een treintochtje eindigden we de dag in Aguas Calientes, vanwaar we de volgende dag richting machupicchu zouden vertrekken.
En wat een dag was dat! In alle vroegte (om 4 uur), begonnen we aan de klim naar de Inca-stad, om er maar als een van de eerste 400 te zijn om een ticket voor de klim naar de volgende berg in de stad te bemachtigen. We zijn werkelijk als dolle idioten 40 minuten lang de trappen op gestoven. Nou ja, na 10 minuten had ik eigenlijk aan de zuurstof gemoeten en wensde ik dat ik liever nog 1000 dagen de Salkantay trail zou lopen dan nog 1 traptree verder te hoeven zetten, maar uiteindelijk heb ik de bovenkant levend gehaald. Wat een hel was dat! Dat doe ik dus nooit meer. Vooral omdat ik uiteindelijk nummer 36 was en mensen die op hun dooie gemak gingen, ook nog een ticket hadden! Bedankt gids voor deze verkeerde benadering...
Machupicchu zelf maakte echter alles weer helemaal goed. Wat een ontzettend prachtig mooi bewaarde stad is dat! Je kunt helemaal voor je zien hoe het geweest moet zijn en het is werkelijk ongelooflijk hoe goed de stenen op elkaar passend zijn gemaakt. We hebben ons er de hele dag vermaakt met het beklimmen van meer bergen, bekijken van de stad en rondjes lopen omdat het natuurlijk wel allemaal éénrichtingsverkeer is. Helemaal voldaan zijn we ´s avonds teruggekeerd naar Cuzco. Ontzettend blij dat ik deze tocht zonder enige problemen, zonder blaren, en zonder hoogteziekte (en anderen zijn een partij ziek geweest onderweg!) heb kunnen doen.

Vrijdag was voor Annet de laatste dag. Mo en ik hebben haar op het vliegveld gezet en hebben toen de halve stad doorgelopen om een cadeautje af te geven bij een bekende van Matthijs (onze laatste reisgenoot die in November aansluit). ´s Avonds heb ik nog genoten van een plaatselijke folkloristische dansvoorstelling.

Vandaag hebben we met de bus een uitstapje gemaakt naar de Inca ruines van Pisac. Hoewel het een beetje regende was het de klim erheen zeker waard. Ook hier blijkt maar weer hoe kunstig die Inca´s konden bouwen! Nederlandse metselaars verbleken erbij.

Morgen is het plan om nog wat ruines in de buurt te bezoeken en de dag erna de bus te pakken richting Nazca of Arequipa. In ieder geval staat voor komende week de Colca Canyon op het programma. Waarschijnlijk zal ik daarna wel weer een berichtje schrijven!

Dikke zoen uit Cuzco!
Kirsten